(Café ‘de coulisse’ in de Bruggestraat, Menen)
Of hij al bekomen is van het weekend, vraagt een klant aan de vriendelijke man achter de toog. Deze man is Patrick ‘Patje’ Deleu, die ik ontmoet in zijn café ‘de coulisse’ dat hij al 22 jaar zelf openhoudt. Hij kwam net terug uit ‘ventenweekend’, waar ze “vrijdagavond begonnen waren met een pint, zondagavond afsloten met een pint en tussendoor ook nog wat pinten dronken”. Daarnaast maakten ze ook nog een fietstocht van 157km. Dat de klant hiernaar informeert is niet verwonderlijk. In de korte tijd dat ik er zit, wordt ik drie maal getrakteerd, en heerst er een huiselijke sfeer waarbij het niet ongewoon lijkt dat iedereen, over generaties heen, met elkaar in gesprek gaat. Opvallend is ook dat Patrick al zijn klanten kent bij de voornaam. Eén van de café-gasten, Guy, vertrouwt me toe dat Patrick “nen toffe is, maar eveneens rechtvaardig en serieus”.
(Patrick achter de toog en Sylvain; de winnaar van de ‘café-lotto’-pot)
Patrick werd geboren in Menen, verhuisde op zijn 14de naar Wervik met zijn ouders, om dan later, toen hij 20 werd, ‘Woord en Kunst’ te gaan studeren aan het Conservatorium in Brussel. Voor zijn eindexamen vertolkte hij Hamlet in het gelijknamige stuk van William Shakespeare.
(William Shakespeare)
De Nederlandse regisseur Karst Woudstra zag hem in deze rol en nam hem mee naar Groningen, waar hij 4jaar acteur was bij het Noord-Nederlands toneel (NNT). In 1997 ontving hij voor zijn rol in ‘Kunst’ (Yasmina Reza) de Arlecchino prijs voor beste bijrol. Een prijs met een wat bittere bijsmaak: Na de derde voorstelling, die ze in het totaal 60 keer zouden spelen, hadden zijn medeacteurs het gevoel dat hij ‘het publiek naar zich toetrok’, waardoor de sfeer tussen de acteurs, die nog 57 voorstellingen lang samen in een busje toerden, zeer onaangenaam was. Dit gevoel van onderlinge concurrentie, wat nog versterkte na het winnen van de prijs, maakte dat hij het professionele acteursleven opgaf en naar Menen terugkeerde om er zijn café op te starten: ‘de coulisse’. Deze naam is afkomstig uit het toneel waar het slaat op de plek naast het podium van het toneel waar de acteurs staan te wachten om ‘op te komen’. Ook in de toiletten vind ik nog een verwijzing naar het theater waar de verlichting rond de spiegels doet denken aan deze van de schminkkamer in het theater.
Patrick is naast café-baas, toch nog actief als regisseur in het amateurtheater. O.a. bij CieTabloo, de compagnie waar ook Chris en Mia, die ik eerder ontmoette, ook actief zijn. Daarnaast doet hij ook regies in Poperinge en Roeselaere. Het grote verschil met het professionele circuit, ligt voor hem in het feit, dat amateurs het voor het plezier doen. De moeilijkheid ligt er dan weer in om (betaalbare) repetitielokalen en zalen te vinden, en dat het ook niet eenvoudig is om de Menenaar te mobiliseren voor cultuur. Volgens hem ook iets waar het gemeentebestuur te weinig in investeert. Desondanks hebben ze jaarlijks 2500 toeschouwers voor hun voorstellingen.
De twintigste verjaardag van zijn café was legendarisch. Hij kreeg van de stad de toestemming om de hoofdstraat af te sluiten en er waren optredens van drie coverbandjes. Van de klanten kreeg hij een cadeau-cheque met een bedrag groot genoeg om 12 dagen naar Kroatië te trekken. Een cadeau dat hem erg veel plezier deed, en hem de nodige energie gaf om door te blijven gaan.
